Bij trauma gaat het niet om de gebeurtenis zelf, maar over wat het zenuwstelsel niet heeft kunnen verwerken.

Als de spanning, stress of dreiging van een gebeurtenis niet te hoog oploopt, dan reageert het brein met de overlevingsreacties alertheid, vechten of vluchten. Maar soms is de gebeurtenis te snel, te onverwacht, te veel, te groot, te alleen of te pijnlijk is en is alertheid, vechten of vluchten niet mogelijk. Dan reageert het systeem met traumareacties, zoals bevriezen, verstarren, dissociëren of splitsen. De ervaring is dan te overweldigend voor het zenuwstelsel om ermee om te gaan, waarop er afsplitsing plaatsvindt en er een traumatische ervaring ontstaat.

Bevriezen, verstarren, dissociëren of splitsen gebeurt vooral in het lijf en niet zozeer in emoties, want het trauma dekt emoties vaak af. Wat je brein ‘wegstopt’ omdat het te pijnlijk is en jij je dus niet bewust herinnert, zit nog wel in je lijf. Je ervaart het leven dan als zwaar, maar weet niet precies wat de oorzaak is. Of je word getriggerd door iets kleins, maar je reactie is heel heftig en niet naar verhouding. Of je lichaam geeft het aan door middel van pijn, jeuk of vermoeidheid, soms zonder directe oorzaak. Dat kunnen allemaal symptomen zijn dat er sprake is van trauma. Je brein heeft het dan wel weggestopt, maar je lijf draagt de ervaring met zich mee en kan het (soms letterlijk) niet meer dragen.

Meestal heeft je systeem verschillende overlevingsmechanismen of copingstrategieën ontwikkeld die ervoor zorgen dat je niet naar die pijn toe gaat. Totdat je je bewust wordt van je overlevingsmechanismen of wanneer deze mechanismen niet meer zo goed werken, waardoor je trauma steeds bewuster wordt. Als je dan naar dat trauma durft te gaan en die pijn durft te voelen, dan kun je het trauma erkennen en alsnog verwerken.

Daarom gaan we in therapie niet zo zeer praten over wat er gebeurd is, maar meer ervaren en voelen, met en in je lijf. We gaan naar daar waar de ervaring zit. Dat begeleid ik door middel van verschillende methodes. We gaan samen onderzoeken wat het beste bij jou past. Er wordt daarbij niks geforceerd. Hoogstens moedig ik aan. Mijn taak is enkel het faciliteren en creëren van een liefdevolle omgeving, waarin jij je veilig genoeg voelt om naar die pijn toe te gaan. Zodat het langzaam naar de oppervlakte mag komen en jij dit stukje alsnog kunt verwerken en helen.